Door Marcia Keer
Het was 1986. Ik was 18, sportief en een schaatsliefhebber. Heel Nederland zat elke avond voor de buis om naar het nieuws over de Elfstedentocht te kijken. Nu zouden mensen om het kwartier op hun mobiele telefoon kijken, maar die waren er toen nog niet. Het vroor al een tijdje flink. Ook in het studentenhuis waar ik woonde liep de elfstedenkoorts flink op. De schaatsen werden tevoorschijn gehaald en er werd over niets anders meer gepraat. Maar meedoen? Dat kon niet. Als kroonprins werden er andere dingen van mij verwacht. Lintjes knippen en zwaaien op Prinsjesdag. Totdat een huisgenoot zei: “je verzint smoezen om niet mee te hoeven doen, je gaat het nooit redden, wedden om een fles Boomsma Beerenburger dat je voor het einde moet stoppen?” Hij wist dat dat mijn lievelingsdrankje was en zeker op koude dagen kan ik daar ontzettend van genieten. Dus verzon ik een perfect plan.
Ik ging niet onder mijn eigen naam meedoen maar onder de naam W.A. van Buren! Ik ging de weddenschap aan! En zo geschiedde op 26 februari 1986. Ik kreeg startkaart nr. 1. Het nieuws lekte uit. De grote man tijdens de Elfstedentocht van 1986 werd uiteraard Evert van Benthem. Maar voordat hij de overwinningskrans om zijn nek had gekregen waren alle ogen op mij gericht. Anoniem meedoen was niet gelukt. De pers stroomde toe.
Ik was ontzettend trots, de langste tocht die ik ooit gereden had was namelijk 65 kilometer. Mijn lieve vader en moeder stonden aan het eind op mij te wachten. De foto hiervan is mij erg dierbaar, ik was dol op mijn vader. De gewonnen fles Boomsma Beerenburger heb ik dezelfde avond nog opengemaakt om samen met mijn ouders te toosten op mijn succes. O ja, jullie nemen mij vast niet kwalijk dat ik wat bang ben om mijn echte naam te vermelden. Daarom verzin ik ook nu een andere naam, maar mijn verhaal kennen jullie nu.
ben je 18 jaar of ouder?
Je bent helaas te jong om deze website te mogen bezoeken.