Schaatsen

Door Jan Kroese uit Bolsward

Als jongetje van 12 jaar en de jaren daarna kreeg ik altijd nieuwe noren van mijn opa als er ijs kwam te liggen. Eerst lage noren en later hoge noren.

Mijn opa was monteur en had kunde bij de schaatsfabriek en hij regelde altijd weer passende schaatsen voor mij. De winter duurden soms 3 weken en soms maar 2 dagen.

Maar ik kon altijd schaatsen.

Twee ooms van mij waren altijd de eersten die over de meren gingen. Als bouwvakkers kregen zij vorstverlet dus schaatsen maar. Met touwen en prikkers aan elkaar over het soms flinterdunne ijs. Ook de 11 stedentochten werden geschaatst.

Het schaatsen zit wel bij ons in de familie. 1996 was het jaar dat ik met een zwager een tocht over de meren, Brekken en poelen rondom Oudega-W ging schaatsen. We hadden een barre wind tegen, het was erg koud en met een heuse sneeuwstorm ging het in tempo flink snel. Maar plotseling hadden we een afslag gemist. Geen sporen van voorgangers meer op het ijs….. oei. Ik keek achterom en zag dat mijn zwager niets in de gaten had. En ja het ijs begon te golven. Scheuren vlogen voor ons uit. Sneeuw vloog ons om de oren. De wind blies ons inmiddels op volle snelheid in de rug en mijn rechterschaats ging half door t ijs toen ik net wat te langzaam ging. Ik schreeuwde achterom “TEMPO HOUDEN!” en “WE MOETEN NAAR DE KANT!” Angstige momenten hebben we gehad maar gelukkig werd het ijs snel weer dikker.

Mijn zwager had eigenlijk nauwelijks iets in de gaten gehad, alleen op het moment dat ‘t ijs brak dacht ie ook: dit is niet goed.

Vervolgens schaatsten we naar Oudega-W . Na de Oudegaster Brekken gingen we de haven van Oudega -W in. Plots een scheur in het ijs en BAM! Ik viel keihard op mijn kont, elleboog en hoofd.

Half verdoofd stond ik op. Ik probeer weer een slag te schaatsen….. en BAM daar lag ik weer languit op het ijs. Ik dacht er zit een takje onder mijn schaats. Ik krabbel met moeite omhoog en veeg tussen duim en wijsvinger mijn schaats af. Maar halverwege wil mijn hand niet verder. Blijkt dat het ijzer van mijn rechter noor halverwege in een hoek van 90 graden is komen te staan… Het waren de laatste noren die ik van mijn inmiddels overleden opa had gehad. …..

Op sokken liep ik het dorp in. In de hoofdstraat heb ik bij een huis aangebeld, daar kreeg ik een kop warme chocolademelk en heb ik vervoer naar huis geregeld.

Bij thuiskomst heb ik direct nieuwe noren gekocht. En dat was dus de eerste keer dat ik ze zélf heb gekocht. Een memorabel moment en altijd als ik ze aantrek denk ik weer even aan mijn opa.